Nieuwe website
maandag 24 oktober 2016
DHW Antwerpen, de kampioen van vorig seizoen, is dit seizoen duidelijk gebrand om opnieuw deze titel te nemen en wou zich ook bij DHC Waasmunster niet laten verrassen. Zelfs in die mate dat de belofteploeg waarmee gestart werd evengoed anderhalf uur later als fanionteam kon aantreden. Jammer ziet niet elke ploeg de beloftencompetitie als een leerschool…
DHC begon, het zal je al niet meer verbazen, goed aan de wedstrijd. De eerste 20 minuten lieten onze dames zich niet intimideren door de opstelling van DHW! Via een zeer sterke Ine opende DHC de score. In de goal zorgde onze rots in de branding Lisa voor wanhoop bij de “beloften” van DHW en hield zo DHC goed in het spoor. Bo, een doodzieke Elke en Phoebe zorgden ervoor dat we altijd een doelpuntje voor bleven staan. Een sterk verdedigende Britt werd vervangen door een minstens even sterke Emma waardoor de rechterzijde van DHW bijna volledig lamgelegd werd. Toen de net ingekomen Mante de bal dan nog overhoeks binnenknalde en ons in de 21ste minuut zo op een 7 – 6 voorsprong bracht, viel de Waasmunsterse aanval plots stil. Het simpele, doeltreffende handbal, werd ingeruild voor overhaastheid, moeilijke opties en het reeds vergaarde zelfvertrouwen werd diep, zeer diep onder de sportvloer gestopt. Opeens stond er een 7 – 11 achterstand op het bord in slechts 4 minuten tijd. Phoebe en Julie konden nog even de vonk aanwakkeren, maar 9-15 was de, iets overdreven, ruststand.
Tijdens de rust werd benadrukt om het spel heel simpel te houden, we gingen de laatste 10 minuten steeds in stilstand op zoek naar de moeilijkste oplossing. Tegen ploegen van dit niveau is dat een onmogelijke opdracht. Uitgaan van hetgeen we kunnen, daar putten we vertrouwen uit. Van het onmogelijke komt enkel teleurstelling…
De tweede helft, het zal jullie ook al niet meer verbazen, begon rampzalig. DHW liep, mede door een vroege tijdstraf, meteen uit naar een 9 – 20 stand na 7 minuten. De kopjes die tijdens de rust toch iets meer naar boven keken, hingen teneergeslagen naar beneden. De raadgevingen van tijdens de rust en vanop de bank werden niet meer gevolgd. De ploeg die het DHW de eerste 20 minuten zo moeilijk maakte, veranderde in enkelingen die het vertrouwen in de ploeg, hun medespeelsters, maar bovenal hunzelf helemaal kwijt waren. Enkel Ine en Julie kwamen in de eerste 20 minuten tot scoren en de, normaal, o zo sterke verdediging van DHC werd compleet voorbijgelopen. Er werden nog wat verdedigingssystemen uitgeprobeerd om de aanvalsmotor van DHW het zwijgen op te leggen, maar deze bleken niet succesvol. Tine scoorde nog 2 keer voor DHC en Rose fusilleerde de keepster bijna toen ze onze laatste goal binnen knalde. 15-32 was de eindstand na 60 minuten.
We moeten onthouden dat DHW een tegenstander van heel hoog niveau is in deze beloftencompetitie en dat wij 20 minuten onze ware aard laten zien hebben. DHW is na 20 minuten niet beter beginnen spelen, wij verloren onszelf, wij lieten onszelf in de steek. Verloren het geloof en vonden het niet meer terug.
